Naar aanleiding van Pauw & Witteman, 1 mei 2012
In een interview van meer dan 17 minuten ontfermde iedereen aan tafel zich over John Leerdam alsof het een kleuter betrof. Als kijker kreeg ik daardoor de indruk met een zeer narcistisch persoon van doen te hebben, wiens illusies vooral niet verstoord mochten worden.
Het begon al met zijn opmerking dat hij zich wild schrok hoe het filmpje waarin het leek alsof hij gefopt werd, “geframed” zou zijn. In werkelijkheid zou hij het spelletje meegespeeld hebben. Dat laatste blijkt volgens Witteman evenwel niet uit het ruwe materiaal op basis waarvan het filmpje is samengesteld. Bovendien was Leerdam alleen bereid te komen als het filmpje niet in de uitzending herhaald zou worden. Dus, Leerdam zorgt er eerst voor dat het filmpje niet vertoont wordt, en gaat vervolgens wel dat filmpje bekritiseren. Dat is vergelijkbaar met iemand vooraf vastbinden, zodat deze niet kan terugslaan.
En dan de vraag van Pauw of je voor een vergissing wel zo afgerekend moet worden. Emile Roemer en Inneke van Gent hebben toch ook niet de kamer hoeven te verlaten. Inderdaad, vergissen is menselijk en dus vergefelijk, maar wat Leerdam heeft gedaan, was niet alleen vergissen maar ook jokken. Hij ging namelijk verkondigen dat hij wist dat, als ik me goed herinner, de desbetreffende woordvoerder meer details wist over het voorval met die terrorist die niet bestaat. Dus Leerdam vergistte zich niet alleen, hij jokte ook, en dat heeft hem uiteindelijk de das omgedaan.
Dat niemand dit jokken door Leerdam in een toch lange reportage aan de orde stelt, is wel heel teleurstellend. Daarmee wordt wat op journalistiek lijkt, tot een poging tot geschiedvervalsing. Als kijker werd je vooral geacht mee te gaan in de illusies die Leerdam voor zichzelf hoog wil houden. Ook al werd er gesproken over twee stages om in de toekomst als burgemeester aan de slag te kunnen. Laat ik er dit van zeggen. Ik wens Leerdam het allerbeste, maar niet als tweede Kamerlid en ook niet al burgemeester, want ik vind dat je het burgers niet aan kunt doen, geregeerd te worden door fantasten.